Raven's Shadow (Blood Song nr. 1) - Anthony Ryan
https://www.goodreads.com/book/show/13569581-blood-song
Samenvatting:
Vaelin Al Sorna was only a child of ten when his father left him at the iron gate of the Sixth Order. The Brothers of the Sixth Order are devoted to battle, and Vaelin will be trained and hardened to the austere, celibate, and dangerous life of a Warrior of the Faith. He has no family now save the Order.
Vaelin’s father was Battle Lord to King Janus, ruler of the unified realm. Vaelin’s rage at being deprived of his birthright and dropped at the doorstep of the Sixth Order like a foundling knows no bounds. He cherishes the memory of his mother, and what he will come to learn of her at the Order will confound him. His father, too, has motives that Vaelin will come to understand. But one truth overpowers all the rest: Vaelin Al Sorna is destined for a future he has yet to comprehend. A future that will alter not only the realm, but the world.
Jup, zegt erg weinig over wat er nou werkelijk in het boek gebeurt. Ik vind het ook lastig uit te leggen. Het is in feite een grote terugblik van een man in zijn latere 20's, die na jaren gevangenschap op weg is naar een duel dat hij gedoemd is te verliezen, en tijdens de reis vertelt hij het aan een schrijver die hem haat. Hij denkt terug aan zijn leven, vanaf zijn 10-e tot dat moment, wat soms een aantal jaren overslaat. Het gaat over hoe Vaelin met zijn vrienden/broeders van jochie opgeleid wordt tot de beste vechter van het land, tests doorstaat, mysteries tegenkomt, meer leert over vreemde gaven, leert over zichzelf, oorlog voert...
Het gaat over intriges, die steeds groter worden en de wereld vormen, over vreemde gaven maar ook over normale mensen. Over een jongen die opgenomen is in een school en goed is in wat hij doet. Over verboden liefdes, grote oorlogen, duistere krachten. Cliche? Zo klinkt het. Maar dat is het niet! Ik vind het veel makkelijker om te zeggen wat dit boek níét is dan wat het wel is.
Het is NIET:
- Een verhaal met een overdramatische hoofdpersoon met een triest verleden. Hoofdpersoon komt uit een adellijk gezin en heeft een prima jeugd gehad. Toegegeven, moeder is dood en vader wilt hem kwijt. Maar geen trauma's en geheimen en een dieptrieste jeugd zoals 99% van de fantasyboeken hoofdpersonen.
- Geen enorme dramatische dilemma's die de hoofdpersoon zwak maken.
Lastige keuzes en dilemma's zijn er, maar hij weet wat hij moet doen. Met pijn in zijn hart, maar hij geeft niet toe aan de drama. Spijt, soms, maar de schrijver gaat er niet eindeloos over door en Vaelin, de hoofdpersoon, leert ervan en groeit op. Vaak kan hij niet voorkomen wat er gebeurt, is het slechts zijn aanwezigheid die dingen in gang zet. Of zou precies hetzelfde gebeurd zijn als hij er niet was.
- Een cliché fantasyschool vol mysteries, vrienden en vijanden en wijze leraren.
De zesde Orde lijdt hem op, en hij heeft bondgenoten, en sommigen die hij niet altijd mag. Maar niet zo cliché! Zijn groepje vrienden/kameraden/broeders doen alles voor elkaar, maar het is een bond die gevormd is over de jaren, en er zijn ook geheimen die ze hebben. En ze doen niet moeilijk over deze geheimen maar accepteren het gewoon van elkaar. De leraren zijn streng en af en toe wat vreemd, maar niet zo cliché! Geen diepe wijsheden maar simpele trainingen.
- Een ingewikkelde verhaallijn die constant hint op wat er later gaat gebeuren en aan het eind valt alles op zijn plek.
Oke eigenlijk is dit wel een beetje waar, al is het verhaal niet erg ingewikkeld. Maar je leert met Vaelin mee, en hij gaat niet constant op jacht naar de waarheid maar komt het meer met tegenzin tegen. Het mysterie is niet de rode draad van het verhaal. Vaelin en zijn ervaringen zijn de rode draad, en de vraagstukken duiken zo nu en dan op, sommigen snel beantwoord, sommigen niet. En van sommigen vergeet je dat ze er ooit waren totdat het aan het einde opeens duidelijk is.
- Een hoofdpersoon die zo donker en mysterieus is dat je het niet meer serieus kan nemen.
Meestal is dat het geval bij boeken die over moord en oorlog en intrige gaan he? Vaelin niet. Hij maakt grappen en heeft vrienden. Hij heeft geen moeite met het idee dat hij leert te vechten. Criminelen doden doet hem weinig. Onschuldigen doden wel, maar als het nodig is, kan het. Hij heeft een geweten, maar godzijdank niet zo erg dat elke keer als er iets ergs gebeurt hij helemaal kapot is.
- Een hoofdpersoon die alles kan
Toegegeven, hij is enorm goed met een zwaard, en veel andere wapens. Een goede leider. Intelligent, maar niet een geniale strateeg of boekenworm. En hij heeft een gave, al komt hij daar pas later achter en is die in het begin vrij waardeloos. Maar hij is een slechte schutter, geen geweldige rijder, geen goede spreker, niet de meest knappe en goedgemanierde man, verliest bijna altijd met meswerp spellen. Er zijn personages die beter zijn dan hem in dingen. Realistisch.
- Een zo erg uitgewerkte wereld met geschiedenis dat de schrijver het verhaal stil moet leggen om dingen uit te leggen.
Er is een klein kaartje, geschiedenis wordt met een paar zinnen uitgelegd indien relevant, het leidt niet af van het verhaal zelf.
- Dramatische sterfgevallen
Er zijn veel doden. personages die het verdienen, en die het niet verdienen. Personages gaan dood waar Vaelin om geeft. Maar het is abrupt, realistisch. Een pijl door het hart, een ziekte, verraad, stomme fouten. De schrijver blijft er niet zo lang bij stil staan dat het voorspelbaar wordt.
- Almachtige, universele magie
Haha. Nee. Er zijn mensen met vreemde gaven, die gehaat worden door het geloof en dus wordt het geheim gehouden. Veel mensen denken dat het slechts bijgeloof is. En deze gaven zijn verre van almachtig. Sommigen kunnen heel veel, anderen weinig, het is enorm gevarieerd.
- Romeo en Julia-situaties
Oké, er is een beetje verboden liefde, maar het is niet de rode draad en bepaald gelukkig ook niet alles wat de hoofdpersoon doet.
- Stereotypische personages
Niet alle personages zijn even goed uitgewerkt, wat logisch is want er zijn veel personages. Maar de koning is niet puur evil of juist extreem rechtvaardig, de verwende jongen is niet compleet onuitstaanbaar en is eigenlijk best wel oké, de straatjongen is niet alleen maar ondeugend, de boekenworm is meer dan een hoofd vol feiten, de prinses is verre van lief, het pure, goede meisje heeft ook haar momenten en twijfels.
- Te langdradige actie/overgeslagen actieschenes
De actie wordt goed genoeg beschreven om het in je hoofd te kunnen zien, maar blijft niet zó lang doorgaan dat je vergeet waar het nou allemaal eigenlijk om ging.
- Een hoofdpersoon met slechts één motief.
Vaelin is gedreven door meer dan alleen de haat voor zijn vader, of het verlangen om het mysterie op te lossen, of zijn trots, zijn geweten, zijn liefde, zijn overleden moeder, zijn loyaliteit en plicht aan de zesde Orde. Nee, het is een mengelmoes van meerdere dingen die zijn beslissingen beïnvloeden. En zijn mening kan best met de tijd veranderen, waardoor hij soms tegenstrijdige dingen doet. Net als in het echt.
- Underdog hoofdpersoon
Ik denk dat de helft van de fantasyboeken dit wel heeft... een hoofpersoon die zwak lijkt en tegen alle verwachtingen in toch geniaal blijkt te zijn, een nieuw goed leven begint, blabla. Hier niet. Het is al snel duidelijk dat hij sterker is dan de rest, goed is in overleven, gespierd is, het ver zal maken. Als er iets is dat dit probeert te verhinderen, is het de hoofdpersoon zelf. Al laat die voornamelijk dingen hun gang gaan.
- Heroïsche oorlogen
Anthony Ryans geeft, vind ik, een goed en realistisch beeld van oorlog. Het is afschuwelijk, smerig, langdurig, iedereen haat het en iedereen kan dood gaan. Een strategie kan goed gaan of op niets uitlopen. Een held kan sterven door een simpele verdwaalde pijl, het moraal verandert met het gedrag van de leider. De heldendaden die later bezongen worden zijn zwaar overdreven en slechts een klein deel van de werkelijkheid.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. In het begin lijkt het boek best... "leeg". Het heeft niet de magie en kleur van boeken als Harry Potter, The Name of the Wind, Lies of Locke Lamora, etc. En het mist de drama en grimmigheid die de laatste jaren veel voorkomt in fantasyboeken, films, etc. Er zit erg weinig humor in (al vind ik het paard, Spit, geweldig haha) Het boek heeft niet een ding wat er uit springt. Maar het voelt veel realistischer. De personages voelen aan als personen, de reactie van de hoofdpersoon op verschillende dingen, hoe hij opgroeit, etc, is realistischer. Ik kon me erg goed in de hoofdpersoon inleven, ik zou vaak dezelfde keuzes gemaakt hebben, etc. Al weet ik niet of dat voor elke lezer geldt.
Het begint klein, maar voordat je het weet ben je een verhaal aan het lezen over het lot van een wereld en ben je gehecht aan de personages, wil je weten wat er gaat gebeuren. En zonder dat je het merkt, snijdt de schrijver lastige onderwerpen aan als geloof, rechtvaardigheid, loyaliteit, oorlog. Dingen die eerst leeg waren zijn gevuld. En het einde van het boek geeft genoeg antwoorden om een voldaan gevoel te hebben, maar laat ook genoeg open voor deel 2.
[/i]